top of page

EL CHAKIPLATU

Inga simi rimai, chakiplatu nirimi "pies de plato", sug unai manda sachuku kuidadush ima kallarisha llugsiringapa achika punchakuna, chi unai achika runakuna tiaura kaspikuna urmachidushkuna, sug kari alli atun paipa kuipu kashami alli milmunchu waska i raku, chakikuna vuiltiariska katima i alli planchu sug platusina, puringa iachasha allimanda i kawaringa masapurapsi puncha.

​

Maikan kaqadushkunaa kidankuna mancharispa kawaspa chi kari riku ura uiaringapamkuna kaspi saruskakuna maipi pai purikuskapi, uikasham allimandita rikugsina paikunapagma, iapa iukaskatakuna ringa i mana pudispa apanga paikuna munaska kaspikuna i chiura achikakuna sakishakuna kuchinga kaspikuna i tiashami suma sachukukuna junda sacha kuna, sug richa i kutsug richa i achika animalkuna, hasta ima chaishakuna runakuna kutsug nimanda kaspiurmachidushkunawa i puchukaspa rishakuna tukui tiaskata iukaikunata sachuku, chakiplatu mana mas llugsirisha, antiwuamandakuna ninkunami ima kanchamanda runakuna pipkunasi wañushakuna u ima manchaipi mitikusha karu sachuku mana chaiasha runa.

​

​

img2.jpeg

Ilustración: Marco Tulio Carlosa

                     Pueblo Inga de Aponte

Clic para escuchar.

Unknown Track - Unknown Artist
00:0000:00

En lengua inga, idioma propio de los indígenas de Aponte, chakiplatu traduce “pies de plato”, se trata de un ser mítico cuidador de la naturaleza que comenzó a aparecer con mayor frecuencia en épocas donde había mucha gente que se dedicaba a la tala de bosques; era un hombre corpulento, su cuerpo estaba completamente rodeado de bellos largos y gruesos, sus pies volteados para  atrás y muy planos en forma de plato, caminaba lento y aparecía a cualquier hora del día.

​

Las personas que lo miraban se quedaban completamente asustadas de ver a aquel hombre, a cada paso que daba se escuchaba el ruido de las hojas y palos que pisaba por donde caminaba, era como si lentamente se fuera acercando a ellas, tanto que debían irse sin poder sacar la madera que querían; con esto muchos dejaron de hacer esa práctica para mantener las montañas muy bonitas, llenas de infinidad de vegetación y muchos animales, hasta que llegaron gentes de otros lados con motosierras y fueron acabando con gran parte de la riqueza ambiental. El chakiplatu no volvió a aparecer, los mayores sostienen que tal vez las personas de afuera también acabaron con su vida o que del susto se internó en las más espesas montañas donde aún no llega el hombre.

bottom of page